– Sprzedawały tam dwie piękności – bardziej dyskretna ciemna Pani i blondyna z puszystymi długimi włosami – wspomina tę krainę luksusu Katarzyna Stanczew, wówczas kilkuletnia dziewczynka. – Ja oczywiście zafascynowana byłam blondyną choć mama orzekła, że wygląda ona jak kokota. Nie wiedziałam, co to „kokota”, ale przez to stała się ona jeszcze bardziej tajemnicza i fascynująca. Wystawałam z mamą po cienie do oczu i szminki i żałowałam, że wybiera brązy i beże, a nie turkusy i amaranty. Sklep wydawał mi się bardzo duży – kończy pani Katarzyna. Gdzie to było? Na Wiolinowej. Ale może po kolei.

Wejścia do salonu optycznego na Wiolinowej strzeże wyrzeźbiony oddział partyzantów Gwardii Ludowej. Tylko się przyjrzyjcie uważnie i wszystko zobaczycie. Fot. Maciej Mazur
Co widać u optyka

Stojąc na placyku między Komfortem, sklepem i Domem Sztuki, tuż obok głazów wtaczających się do leja dawno nieczynnej fontanny, spójrzmy na podupadający i w większości opustoszały parterowy pawilon Wiolinowa 15. Obok wejścia na ścianie wisi płaskorzeźba (w zasadzie chyba wypukłorzeźba) Edmunda Majkowskiego pod tytułem „My ze spalonych wsi”. To batalistyczna scena przedstawiająca przemarsz oddziału partyzantów przez las. AK-owcy? Raczej nie. A raczej na pewno nie. Po pierwsze – zamiast Stenów mają Pepesze. A po drugie – przypomnijmy sobie tytuł. „My ze spalonych wsi/my z głodujących miast” to początek marsza Gwardii Ludowej. Czyli jednak to raczej nie są żołnierze wyklęci. A teraz uwaga, bo przeoczymy kolejny oddział. Na tyłach pawilonu, w miejscu odgrodzonym przez parking, w podcieniach mamy dziwny pobazgrany prostokąt w kolorze cegły. To też dzieło sztuki, też Majkowskiego, też batalistyczne i też socjalistyczne. Tytuł: „Honor i ojczyzna”. Gdyby usunąć bazgroły, może nawet byłoby coś widać – a tak to żaden honor eksponować w ten sposób sztukę w ojczyźnie. Ciekawostka: jak twierdzi Julia Dziubecka przygotowująca opis dla portalu „Warszawska Sztuka Publiczna”, obie rzeźby powstały w 1977 roku na prywatne zamówienie kierownika spółdzielni.

"My ze spalonych wsi, my z głodujących miast" - tak zaczynał się hymn Gwardii Ludowej i taki też tytuł nosi rzeźba na pawilonie przy Wiolinowej. Nie ma więc wątpliwości, że nie są to żołnierze wyklęci. Fot. Maciej Mazur.
My ze spalonych wsi

A teraz wracamy do Miss Paryża. Obok partyzantów mamy wejście do nieczynnego punktu usługowego. Dziś nic ciekawego, ale jaka historia! Ostatnio second hand, wcześniej przez długie lata salon optyczny, a jeszcze wcześniej – powiew Paryża Mitteranda w Warszawie Jaruzelskiego. Miss of Paris. Tak się nazywała firma polonijna produkująca kosmetyki pod własną marką i tu, na Wiolinowej, obok partyzantów, miała swój salon firmowy. A Gwardia Ludowa pilnowała, aby od tych zapachów zgniłego zachodu ludziom się w głowach nie poprzewracało.

Fragmenty książki „Czterdziestolatek. Historie z Ursynowa”.
Autor: Maciej Mazur, 2017

Książka do nabycia w sklepie wydawcy:

Przejdź do sklepu
Maciej Mazur
Rówieśnik Ursynowa (1977) i autor trzech książek o historii dzielnicy. Zawodowo reporter Faktów TVN i autor programu Ranking Mazura w TVN24.

1 KOMENTARZ

Skomentujesz? Wiesz może coś więcej? A może autor się pomylił?