„Oglądanie grozi rozmiękczeniem mózgu” – ostrzega napis na telewizorze Rubin w mieszkaniu na Bacewiczówny. Rok był 1982, więc ostrzeżenie bardzo na czasie, chociaż oglądanie telewizji na tym odbiorniku miało też nieco inne skutki.

Napis ostrzegawczy to te małe czarne literki u góry ekranu. Pomysłowe rozwiązanie, prawda? A wiecie, o co chodzi z tymi „innymi skutkami”? Kto miał Rubina, ten pewnie wie. Ale zacznijmy od przedstawienia naszego bohatera. Oto on, reklamowany w tygodniku „Stolica”.

22 tysiące złotych i jest twój. O ile akurat będzie w sklepie.
Reklama Rubina, 'Stolica’ nr 45/1977

Cena Rubina na tej reklamie to 22 tysiące złotych i z grubsza możemy ją przeliczyć na dzisiejsze pieniądze jeden do jednego. Tak jest, to był luksusowy, duży, kolorowy odbiornik. Produkowany w Polsce na licencji radzieckiej. Opakowany w ciężkie, drewniane pudło, idealnie się komponował z klasyczną meblościanką na wysoki połysk.

Salonik stróża Anioła. Albo kogokolwiek innego z epoki wczesnego Jaruzelskiego. Fragment Muzeum Ursynowa na Barwnej 8. Fot. Maciej Mazur.
Duży pokój w Ursynotece na Barwnej. 2014, fot. Maciej Mazur

– Na ekranie dominował kolor czerwony, na co wpływała tak ideologia, jak i technologia Secam. Głośnik mono, obraz więcej niż doskonały na butelkowo wypukłym, zaokrąglonym kineskopie, waga więcej niż pokaźna. Wewnętrzny rząd lamp i kondensatorów przepoczwarzał się poprzez strumień obrazu i dźwięku w rząd dusz – wspominał po latach Michał Myśliński, wydawca książek o Ursynowie, na zdjęciu tytułowym uchwycony właśnie przed Rubinem. Ale miało być nie o rządzie dusz, tylko o innych zgubnych skutkach oglądania telewizji.

Rubin był wybuchowy. Zbyt długie oglądanie groziło przegrzaniem tego rzędu lamp i kondensatorów a to powodowało, że po prostu zaczynał się fajczyć. Siedzisz, oglądasz Kobrę a tu z obudowy leci dym. Poważnie! Mój Rubin też tak skończył. Kiedy w lepszych czasach w salonie pojawiło się 21-calowe Sony, Rubin trafił do dziadka. Dziadek oglądał Totka. I w trakcie losowania emocje były takie, że Rubin też się zajarał. Dziadek z wujkiem wynieśli go na balkon. Adrenalina musiała być niezła, skoro dziadek dźwignął te 50 kilogramów radzieckiej licencji i wytargał na dwór. Tam Rubin dokonał żywota. Rok był 1990, więc nie trafił do ZURT-u ani do warsztatu ze zdjęcia poniżej. Trafił na śmietnik.

Pan Błażej naprawi telewizor, PKF 01/83
Kadr z kroniki PKF 01/83.

Pożegnaliśmy się bez żalu. A morał z tej historii aktualny do dziś: nie przesadzajcie z oglądaniem telewizji. Pamiętajcie, czym to grozi!

Maciej Mazur
Rówieśnik Ursynowa (1977) i autor trzech książek o historii dzielnicy. Zawodowo reporter Faktów TVN i autor programu Ranking Mazura w TVN24.

Skomentujesz? Wiesz może coś więcej? A może autor się pomylił?