Wzorki asfaltowe

Tam, gdzie kończą się schody metra, zaczyna się mozaika. Pamiątka po artystycznej wrażliwości końca PRL-u, czyli układanka z betonowych płyt chodnikowych przeplatana asfaltową fugą. Ja bym ją zostawił!

Zwykle nikt jej nie zauważa. Pochłonięci swoimi sprawami spóźnieni pasażerowie metra, studenci w drodze na uczelnię, kupcy rozkładający tu swoje stragany. Mijają ją codziennie. Ta pamiątka po pierwotnym urządzeniu placu przy wyjściu ze stacji metra Ursynów rozciąga się między kamiennymi schodami a królestwem betonowej kostki przy pawilonie Pasaż Stokłosy 11.

Kostkę w klasyczne karo rozdzielane rudą cegłą ułożono w ramach modernizacji w początkach XXI wieku, co w sumie daje nam piękny kontekst zderzenia wrażliwości lat osiemdziesiątych i późnych dziewięćdziesiątych. Asfalt i beton kontra kostka bauma. Pierwotnie cały ten placyk pokrywała szaro-czarna szachownica. Nieco większy i bardziej dziurawy jej fragment zachował się w podcieniach od strony sklepu z rowerami. Taka „podłoga” miała zapewne wyróżniać tę konstrukcję, pierwszy element wielkiego pasażu handlowego planowanego do budowy wzdłuż Alei KEN. W komplecie były jeszcze stylizowane latarnie na wygiętych słupach, które nocą oświetlały pasaż. Element pierwszy okazał się też ostatnim. Pawilon otwarto w 1985 roku i w sumie to – poza tą wymianą szachownicy asfaltowej na kostkę – nie doczekał się nigdy remontu. Dziś adekwatną nazwą byłaby chyba Pasaż Favela.

W moim prywatnym rankingu najbrzydszych miejsc na Ursynowie mieści się zdecydowanie w pierwszej piątce. Brudny, dziurawy, pomazany i z kolejnymi naroślami dobudowywanymi w miarę postępów rodzimego kapitalizmu. Może w ramach estetycznego masochizmu powinno się to wszystko zostawić – jako relikt wizji lat osiemdziesiątych i zatrzymanej rzeczywistości późnych lat dziewięćdziesiątych?