Adres

Adres domu to w mieście rzecz tak oczywista, że zwykle nie ma się nad czym rozwodzić. Na Ursynowie adres wcale już tak oczywisty nie jest, co wiedzą wszyscy, którzy odwiedzają mieszkających tu znajomych (zwłaszcza w starszej części dzielnicy). Zgodnie z koncepcją, która zakładała, że mieszkańcy będą zostawiać auta na parkingach przy głównych ulicach, w środku osiedli wyznaczono tylko tak zwane „ciągi pieszo-jezdne”, czyli uliczki dojazdowe z zakazem postoju. I to właśnie tym pozbawionym ciągłości uliczkom nadawano nazwy. Wjeżdżając więc na Ursynów z miasta aleją KEN, po lewej ręce przybysz - wbrew logice, bo patrzy od północy  - widzi numery nieparzyste, po prawej ręce - parzyste. Wrażenie braku logiki pogłębia się, gdy po dokładnej obserwacji wychodzi na jaw, że numeracje dotyczą dwóch różnych ulic, z których żadna nie jest tą, którą turysta na Ursynów właśnie wjeżdża. Osłupiały więc stoi zdany na łaskę tubylców. Ale to jeszcze nic. W początkach Ursynowa na jednolicie szaropłytowych blokach nie było żadnych tabliczek, a za numer domu służył numer budowlany. Na przykład przyszła ulica Koncertowa miała numery zaczynające się od 600, ulice Dybowskiego i Amundsena od 300. Jeszcze do czasów ocieplania i zmiany elewacji wymazane rudą farbą numery były czytelne na parterach budynków. Część z nich zachowała się jeszcze dłużej - przy Koncertowej 6 do początków lat dziewięćdziesiątych istniał „Klub 606”, nazwa właśnie od budowlanego numeru domu. I chociaż czasy się zmieniły, do dziś wielu taksówkarzy klnie na czym świat stoi, lub każe się pilotować pasażerom, gdy usłyszy: „jedziemy na Ursynów, Stokłosy 7”. Nie ma się co dziwić. Kto by się spodziewał, że taki adres znajdziemy między numerem pierwszym a drugim, piątki nie ma wcale, a wszystkie domy stoją po jednej stronie wewnętrznej uliczki?

Autor: Maciej Mazur, 2007